Beş Nisandan Corona’ya

BEŞ NİSANDAN CORONA’YA

Süleyman ÖZEROL

5 Nisan 2020, bugün ülkemizin ekonomik durumunu ilgilendiren 5 Nisan kararlarının 30. yıldönümü…

Ülkemiz 1950 seçimlerinden bu yana kendilerine muhafazakâr  (tutucu) diyen sağ politikacıların arenası oldu. Her iktidar dönemlerinde değişik yöntemlere başvurularak 70 yıldır ülkeyi yönetiyorlar.

Geriye dönerek 1994 yılına gidelim ve bugüne kadar gelelim.

Özal ile birlikte özelleştirme politikası başladı, Tansu Çiller ile devam etti. O da Turgut Özal gibi ABD güdümü doğrultusunda hareket ederek ekonomiyi düzeltmeye çalıştı. Dolayısıyla döviz ile ilgili kararlarda tarihe geçen kararlar alındı.

5 Nisan 1994 tarihinde alınan kararlar sonucunda kemer sıkma politikası uygulanarak ekonomi düzeltilmeye çalışıldı. Düzelmenin tersine küçük esnaf, işçiler memurlar, emekliler yine zor günler yaşadı. Türk lirasının değeri düştü, alım gücü zayıfladı. Dolar bir gecede katlandı, 8 bin liradan 42 bin liraya kadar yükseldi. Tam da ABD'nin istediği gibi oldu; dolar şampiyon!

Bütün bunlara karşın yine Özal zamanında başlatılan ürettiğimiz ürünlerin dış alımının arttırılması kendi ürünlerine rekabet ederek yok etmeyi sağladı, kazananlar yine aracılar oldu. İç üretim zayıfladı, toplumda sıkıntılar arttı.

Sonra altı milyon oy ile Necmettin Erbakan geldi. Memura, işçiye, emekliye bol keseden maaş artışı yapıldı. Nasıl olsa Demokrat Parti döneminde alınan borçların faizini ödüyorduk. Sonra, borç yiğidin kamçısıydı. Kendilerine yapılan artışlardan da hiç söz etmeyelim…

Bütün bunlar sürerken yıllardır ülkemizde var olan gerici yapılanma neredeyse tüm hücrelere girmişti. 28 Şubat’taki bildiriyle de çok şey değişmedi. Üçlü koalisyon bir şeyler yapmaya çalıştıysa da emperyalizmin uzantısı yapılanmalar, oyunlar, iç karıştırıcılar çalışmalarını sürdürdü ve sorunlar durmadı.

2002 yılında gerici yapılanmanın parasal gücü ile birleşmesi sonucu dini siyasete ve ticareti alet edenler ülkeyi yönetmeye başladı. Borçları ödedik, Avrupa'yı solladık gibi söylemlerle olumsuz durumları bastırdılar. Pek çok olumsuz durumun üstü örtüldü. Araştırma soruşturma önergeleri reddedildi. Sayıştay denetimlerinde olumsuzluklar olduğu açıklanmasına karşın neler yapıldığını bilemiyoruz.

20 yıla yaklaşan süreçte halkın ekonomik durumunun iyileştirilmesinden çok sermayenin kayırması, bütçeden 2 bin Türk lirası aylık alan varken 100.000 Türk lirası aylık alan da olması, yani düzey dedikleri kişilerin maaşlarının alabildiğine yükseltilmesi, gelir dağılımındaki dengesizliği arttırdıkça artırdı.

Altı sıfırı attık ama dolar yine 7 liraya dayandı. Dolar o zaman 8 bin Türk Lirası idi, şimdi de 8 milyon lira karşılığında (altı sıfır gizli ya…). Ama yine de ülkemiz çok zengin bir yapıya sahip  olduğumuzdan dayanıyoruz. Her sıkışık durumlarla ilgili konularda Prof. Dr. Mümtaz Soysal’ın 1989 yılında, “Geleneksel aile dayanışması olmasa aile kurumu çöker” sözü aklıma geliyor.
Bu böyle sürdükçe piyasa başını alıp gittikçe bizi daha zor günler bekliyor korona. Bir de sen çıktın başımıza…

Beş bakanlığa ayrılan bütçesi olan devlet dairesinin ya da afetlerde başta görev yapması gereken kurumun işe yaramadığı anlaşılırken, sağlığının ve temizliğin önemi, kısacası bilim başköşeye oturdu…

Amacımız daha mutlu ve güzel yaşanır bir yerleşim birimi, Türkiye ve dünyanın olması…Dileriz salgın atlatılır, daha sonra daha güzel bir yaşamımız olur... 

Bir Gün Uyandığında

Bir Gün Uyandığında...

1985 yılında Milli Eğitim Bakanlığı Öğretmenler arası kitap yazma seferberliği başlatmış ve bu seride kitaplar yayınlamaya başlamıştı. 1985-1986 öğretim yılında Boran köyü ilkokulunu açmıştım ve orada görev yapıyordum, bir hazırlık yapmaya karar verdim. 1971 yılında Akçadağ İlköğretmen okulunda kendim yaptığım; 1966-1985 yılları arasında yazdığım anı, şiir, öykü ve diğer çalışmalarımı topladığım defterimden çocuklar ve gençlere yönelik olan şiirlerimden 34’ünü bir dosyada topladım. Daktilo ile yazarak kitapçık haline getirdim. Giriş yazısı, içindekiler ve diğer sayfa düzenleri ile üç formaya (48 sayfaya) tamamladım. 1972 yılında yazdığım, 1981 yılında Siverek’te yeniden düzenlediğim, “Bir Gün Uyandığında” şiirimin adını da kitaba ad olarak koydum.
“Ekmeğin Öyküsü”nden “Kandıran Dünya”ya dek (1966-1981) seçtiğim şiirler ile ilgili kısa değerlendirmeler yapmak istiyorum. 

Cumhuriyet için, “En Büyük Düğün” demişim. Köylü kökenli olmamdan kaynaklanıyor olmalı ki “Köylü” diye bir şiiri yazmıştım.

Bu yurdun efendisi
Köylüdür ta kendisi

Ve Atatürk…

Sesini duyarak dirilmiş tutsak uluslar
Başkaldırıp haykırmışlar
Ya hürriyet ya ölüm diyerek

Hatırlanacak sözlerin
Yaşayacak devrimlerin
Senin en büyük eserin
İnsancılık idi Atam

On beş yaşında birlik olmanın önemine değinmişim;

Dirlikten birlik doğar,
Birlikten kuvvet doğar
Kuvvet güç işleri yapar,
Hep beraber çalışalım

Okulu bitirene dek koyu bir Yeşilaycıydım.

İçenin ciğeri bacaya döner
Bütün dünya malı gözünden düşer
Az bir zaman sonra dünyadan göçer
O zaman Fatiha okur sigara

Babamdan oldukça etkilendim yazma konusunda. Onun askerlikte tuttuğu günlükler, şiirler, öyküler, anılar benim de onun gibi hareket etmeme etken oldu. 1971 yılında okulda resim-iş dersinde bir defter yaparak yazdığım şiirleri, öyküleri, anıları, makaleleri, alıntıları yazdım, resimler de yaptım.
Garip şiir akımından Orhan Veli Kanık’ın kısa şiirlerini seviyordum. Malatya istasyonunda iki şiir yazmıştım. Biri, “Şu Dünya” idi…

Kapatıyorum gözlerimi
Tüm DÜNYA
Göz kapaklarımın arkasında
Vay be...
Ne kadar küçükmüş
Şu DÜNYA...

“Hep Bizim” diye bir destan yazmıştım. Bir şiir yarışmasında dereceye girmişti ama 12 Mart gelmişti, derecem güme gitmişti.

Kurdular kasaba, kentler, ülkeler,
Arttı kuvvet dayanamaz engeller,
Özerol bunları böylece söyle,
Akıl bizim, fikir bizim, söz bizim.

Yazıya kafayı çok yoruyordum.

İcat etmiş Sümerler yazıyı
Taşları kazıyı kazıyı

İnsan ve ağaç özdeşliğine dikkat çekmişim…

Tomurcukları kabarmış
Belli ki çiçekler açacak dallarında
Aynı bir gebeye benziyor ağaç
1971, darbe, ülkemiz Türkiye…

Atatürk’ün kurduğu ülkeyim ben
O’ndan sonra birbirine giren
Ben tümlenmeye çalışıyorum
Bazıları parçalamak isterler

Yine birlik üzerine…

Olmasa bu senlik benlik kavgamız
En büyük gücümüz birliğimizdir

Anadolu, uygarlıklar yurdu, cömert, cennet… Ceyhun Atuf Kansu etkisi de var elbette…

Ey uygarlıklar bahçesi Anadolu
Sende hangi ulustan iz yok ki

19 yaşında öğretmenim ve Urfa Yetiştirme Yurdunda görevliyim. Daktilo da var, yazıyorum durmadan ve kaydediyorum.

Bir küçük çocuk vardı
Köşe başında ağlıyordu
Sıcacık gözyaşını
Karanlığa akıtıyordu

Bazı şeyler yıkılıyor, yok oluyor, yok ediliyordu ve ters sayış yaptım kötülüğe karşı…

Ey kötülük roketi…
Seni fırlatıyorum.
Geriye tersine, iyi olmaya
Kendi cinslerine ateş!

Ve Atatürk hakkında bazı olumsuz değerlendirmeler yapılıyorken…

Aramızda yok diyorsunuz,
O nasıl söz?
O bakış,
O ilkeler,
O irade,
Ya o göz?

Duygusallık başka bir şey… Doğa, hayvanlar…

Bir kuş yuvasını şaşırır
Başka bir yere yönelirse
Onu kendi yuvama buyur ederim
Tabii yavru kuş kabul ederse...

Bir yanımız kırsala bağlı demiştik ya…

Ben ıssız dağların garip çobanı
Azığım süttür çökelektir otlardır
Tanığım sürüm meskenim ise dağlardır

Milliyetçi Cephe dönemi, kargaşa, anarşi…

Uzatma
Uzatma
İstemiyorum ellerini

Özgürlüğe
Barışa
Kurşun sıkan elleri
Sıkamam
Sıkamam

Ve selam salıyorum ülkeme, özgürlüğe…

Selam size ülkemin
Anlatamadığım dertleri
Anlatanların yattıkları
Zindan köşeleri

1975-1981 Kısas, öğretmenlik ve okul müdürlüğü, yoğun bir yaşam, derken sürgün; Siverek… Siverek yeniden yazmamda etkili oldu.
Yöneticilikten alınmıştım, sorumluluğum azalmıştı, yeni bir yerdeydim ve edebiyatla, müzikle yeniden uğraşmaya başlıyorum.

Dün benden sorulur
Yarınlar benden sorulacak
Çünkü ilk basamak benim

Doğa bir başka…

Kuşları bekliyorum
İnsanlardan önce
Kanatlanacağım
Kuşlar gelince

Son dörtlükte;

İnsanları bekliyorum
Artık kuşlardan önce
Çünkü ben çiçek oldum
İnsanlar koklayacak önce

Yeni bir çevre ile birlikte yeniden şiir yazmaya başladım.

Konuğu olduk göçerlerin
Kıl çadırda, keçede oturduk
Tadı halen damaklarımızda
Tereyağının, lor peynirinin

Çan seslerini dinledik
Kaval sesleriyle gece boyu
Ciğerlerimizi doyurduk kırlarda
Otlar çiçekler diz boyu

Armağanlar verdik
Armağanlar aldık son gün
Sundular temiz yüreklerini
Armağanların en güzelini

1972’de yazdığım birçok şiiri yeniden düzenledim. Bu şiirlerden, “Bir Gün Uyandığında” Antoloji Şiir Dergisinin Kasım 1981 sayısında yayınlandı:

Bir gün uyandığında
Bakarsın kuzeyden doğmuş güneş
Ağaçlarda görürsün balıkları
Karpuzlar da top oynarlar

Arılar petek yapar sulara
Tatlanır sular, doyum olmaz
Zırhlanarak suya dalan kelebek
Arıların iğneleri içinde kalır

Durur evren, durur dünya
Gökyüzü yassılaşır, söner ay
Bakarsın yıldızlara doğru
Yüklü bir karınca yol alır

Köpekler akraba olur tavşanlarla
Bakarsın yol olmuş devenin kamburu
Tüm insanlar, halka olmuşlar bir yerde
Savaş ve kin uzaklaşır, uzaklaşır, uzaklaşır...

(3 Eylül 1981)

1972 yılında çocukluk arkadaşım Abidin Kutlu’ya doğaçlama olarak yazdığım şiiri anımsadım ve değişik bir biçim verdim “Kandıran Dünya”ya.

Bir adam vardı hep tedirgin
Karanlığı geceyi
Ve yalnızlığı severdi
Yoldaşıydı serseriler
Sokaklar yeriydi

Meyhanelerde sarhoş
Kahvehanelerde kumarbazdı
Yaşam yeriydi böylesi yerler
Belki de mutluluğu
Buralarda aramıştı

Şimdi bir dilencidir o
Şehrin sokaklarında
Perişan, ayyaş, acılı
Zavallı adam
Kahpe dünyaya kanmıştı

İlk göz ağrım kitap çalışmam olan “Bir Gün Uyandığında” adlı dosyamı otuz yıla yakın bir zaman sonra 1999 yılında yayınlanan “Televizyonu Nasıl Buldum?” adlı kitabımın ikinci baskısı ile birlikte bastırmak istiyorum.

23 Haziran 2013

İbrahim Özcan İle Arapgirliler Derneğinde

İbrahim Özcan İle Arapgirliler Derneğinde

23 Şubat 2020 Pazar…

İbrahim Özcan, Malatya Yazıhan Karaca köyünden asker kökenli bir sanatçı…

Şair; çünkü yıllar önce basılmış şiir kitabı var elimde.
Televizyonlarda gösterilen pek çok sinema ve dizi filmde izlersiniz ama belki de tanımazsınız.
Netekim Karakolu, Kanlı Girdap…
Kurtlar Vadisi, Arka Sokaklar, Paramparça, Muhteşem Yüzyıl...
Ankara'ya gelmiş, bugün Kızılay'da olacakmış, görüşmek için dünden sözleştik. Geçen hafta Ankara Malatyalılar Derneğinde Malatyalı Fahri’yi anma Toplantısında Songül Başıbüyük,  haftaya Arapgirliler Derneği'nin etkinliğine beklediğini söylemişti. Bugün oraya İbrahim ile orada ya da Hekimhanlılar Derneğinde görüşmeyi kararlaştırdık. Öğlen sırasında Sıhhiye’de otobüsten inip Toros Sokağı döndüm, 29 numaraya yaklaşırken iki gencin nöbetçi eczaneyi bulmasına yardımcı oldum. Büyük olanı iki üç kez nereli olduğumu sordu.
Tahmin etmesini söyledim, Karadenizliye benzediğimi söyledi. İçimden güldüm, sahi Karadenizliye mi benziyorum?
“Malatyalıyım, sen nerelisin, Muşlu mu?” dedim. Kırıkkaleli olduğunu söyleyince yine içimden güldüm.
“Oraya nereden gelmişsiniz?” diye sordum.
“300-400 yıl önce Erzurum'dan” dedi. Oysa şivesi tamamen doğuluydu ve belki üç dört yıl önce gelmiş olabilirlerdi…
Teşekkür etti,  tarif ettiğim yere gitmek üzere ayrıldılar. İbrahim Özcan aradı, binayı tarif ettim. Buraları biliyormuş, “bulurum” dedi. 
Beşinci kata çıktığımda kapıyı açınca içeriden gelen sıcak rüzgâr ile karşılaştım. Songül Başıbüyük ve Hüseyin Özdemir ile görüştüm. Hekimhan dergisinin 9. sayısından bir adet, Babamın Yazdıkları ve Ceyhan'ın Kıyısında Aşk kitaplarından dörder adet derneğe armağan ettim.
Özcan Karakuş ve Ali Kemal Şahin ile birkaç Arapgirlinin bulunduğu masaya oturduk, çok geçmeden İbrahim Özcan, biraz sonra da Sibel Yazgan geldi.

Yemek dağıtıldı. Baş bulgur ile sebzeli çorba ve üzüm yaprağı salamurası; batırak işte... Çok geçmeden de Arapgir gecelerinde sahneye çıkan davulcu ile klarnetçi çalmaya başladılar. Yavaş yavaş oynayanlar da ortaya çıktı. Klarnetçi aynı zamanda hareketli oyun türküleri söylüyordu.

Klarnet deyince hemen İsmail Nazım Beydemir ile Cevat Çakaralmaz’ı anımsarım Ağın’ın Hozakpur köyünü bilmem bilir misiniz?
Babamın Yazdıkları ve Ceyhan'a Kıyısında Aşk kitaplarını İbrahim’e armağan ettim. Bir arkadaşını görecekmiş, birlikte kalktık. Biz çıkarken Malatyalılar Derneğinden bazı arkadaşlar geldiler.
Strasburg, Sezenler, Necatibey, İzmir,  Kumrular caddeleri derken Hekimhanlılar Derneğine geldik. İbrahim bir süre sonra ayrıldı, ben de iki saat sonra eve gitmek üzere çıktım. Güven Park’ta Celal Yıldırım’ın aradığını gördüm telefonda. Aradım, o da Arapgirliler Derneğindeymiş, seslenmiş duymamışım.
Otobüse binecekken Kubilay Toraman aradı, “Celal Işık, Âşık Celali mi?” diye sordu. Yetmişli yıllara gittik, Mahzuni'nin Malatya konseri ve Celal'in türküsünü anımsadık.

Eve geldim, alışverişe gidip geldim, notlarımı yazdım, arkadaşlara fotoğrafları gönderdim. İbrahim'e de gönderdim. Bir süre sonra İbrahim fotoğrafları paylaşmış, şunları da yazmıştı.

“Malatya Arapgirliler Derneği Ankara'da toplantıda idik öğlen sıralarında.

Batırak yapmıştı ablalarımız.

Hekimhan ve Mezirme’nin yüz akı, emekli öğretmen, şair ve yazar Süleyman Özerol ağabeyimin davetlisiydim.

İlk defa Arapgir kültürüne şahit oldum.

Davul ve gırnata kültürü daha çok Elazığ çağrıştırdı

 Her şey çok renkli ve güzeldi...”

Evet...

Arapgir, Eğin ve Ağın...

Bu üçgende kültürel ortaklık neredeyse tamamen benzer. Erzincan’ın ilçesi Eğin ve Elazığ’ın ilçesi Ağın, Fırat'ın bu yanında olarak daha çok Malatya ile bağlantılı olan iki ilçesidir. Bu ilçelerin kültürel olarak Elâzığ’dan çok farklı yönleri vardır.

Arapgir, Eğin ve Ağın üçgeninde var olan pek çok sanat ve zanaatı, çeşitlilik ve zenginlik yönüyle başka yörelerde göremezsiniz.

Ben yalnızca Arapgir için şu üç konuyu anımsatayım;

- Bervanik

- Tahta Çivili Ayakkabı

- Manisa dokumacılığı

Diğerleri mi?

Araştırın artık…

Sonra, Arapkir değil Arapgir adını kullanmayı unutmayın…

Kapılara, Dinozorlara Bineceğiz

Kapılara, Dinozorlara Bineceğiz

Süleyman ÖZEROL

Yapım çalışmalarına 27 Eylül 2002 tarihinde başlanan Kızılay-Çayyolu Metro Hattı bina ve inşaat çalışmaları üç aşamalı olup, toplam 16.590 metre hat ve 11 istasyondan oluşmaktadır. Bu hattın birinci aşaması Söğütözü (AŞTİ)-Ümitköy, ikinci aşaması Söğütözü-Necatibey, üçüncü aşaması da Kızılay-Çayyolu 2 arası inşaat tamamlama işleri olarak projelendirilmiştir.
Bina ve inşaat çalışmaları Nisan 2011 tarihine kadar kurumca Ankara BŞB) yürütülmüş olup, kalan işlerin tamamlanması için Ulaştırma Bakanlığına 25 Nisan 2011 tarihinde yapılan protokol ile devir edilmiştir. Bu hattın tamamlama çalışmaları için ilgili Bakanlıkça 13 Aralık 2011 tarihinde ihale ve 09 Şubat 2012 tarihinde sözleşmesi yapılarak çalışmalara başlanılmıştır. 13 Mart 2014 tarihinde hizmete açılmıştır.
27 Eylül 2002 tarihinde başlanmış olan bir inşaat 09 Şubat 2012 tarihine kadar Milli Eğitim Bakanlığı binasından öteye gitmeden duruyordu. Bundan sonra Ulaştırma Bakanlığı devralıp yapmaya başladı, 13 Mart 2014 tarihinde hizmete açıldı. Yani 11 yıl sonra, hem de bakanlığa devredilerek.
Keçiören metrosunun da durumu yaklaşık aynı…
Tandoğan-Keçiören arasında 10.582 metre hat ve 11 istasyon olarak projelendirilen hattın bina ve inşaat yapım çalışmal

arına 15 Temmuz 2003 tarihinde başlanmış, Keçiören-AKM istasyonları arasındaki 9.220 metre hat ve 9 istasyonu kapsayan kısmı 25 Nisan 2011 tarihinde yapılan protokolle Ulaştırma Bakanlığına devredilmiş. Bu hat için ilgili Bakanlıkça 13 Aralık 2011 tarihinde ihalesi, 02 Şubat 2012 tarihinde sözleşmesi yapılarak çalışmalara başlanılmış olup 05 Ocak 2017 tarihinde kurumca devir alınarak işletmeye alınmıştır.
Resmi sitelerden ve basın haberlerinden derleyerek aktardım.
On yıl Milli Eğitim Bakanlığı-Yargıtay önünde yerinde sayan bu işin ve diğer hattın sürmemesi sonucu doğan zararlar yetkililerden soruldu mu acaba?
Sanmıyorum… Sorulsaydı istifa ettirilmez, mahkemeye verilirdi…
Ve şimdi Ankara Büyükşehir Belediyesinin otobüs sorunu var. Büyükşehir Belediye başkanı Mansur Yavaş şunları söylüyor.
“Değerli hemşerilerim,
Ankara’nın toplu ulaşım sıkıntılarını çözmek amacıyla 300 adet yeni otobüs almayı planlıyoruz. Sayın cumhurbaşkanımızın “kredinizi dışarıdan bulun” ifadesine istinaden, yurt dışından Merkez Bankası faizinin yarısı oranında kredi bulduğumuzu ve konuyu belediye meclisine taşıdığımızı saygıyla duyurmak isterim.
Borçlanma talebimizin kabulüyle birlikte yeni otobüslerimizi en kısa sürede toplu ulaşıma kazandıracağımızın sözünü veriyorum.”
Otobüsler eskimiş, yolculuk tıka basa, kamu bankaları kredi vermiyor, “Kredinizi dışarıdan bulun” deniyor ve sonuç böyle…
Ankara’nın kapılarına, dinozorlarına bineceğiz yolculuk için…
(Malatya Söz, 28 Aralık 2019 )

Ali Evladının Aşiretinin Yapısı

Ali Evladının Aşiretinin Yapısı

Süleyman ÖZEROL

Ballıkaya'da Şah İbrahim Veli Ocağı merkezi olan Karadirek, dördüncü yapılışı sürecinde her ne kadar 1986'da eski köy yerinde fotoğraflarını çekmiş olsam da doksanlı yıllarda inşaat taşları üzerinde bulunan mihrabın fotoğraf makinemi yanımda olmadığından çizimlerini yaptım. Hemen yanında bulunan delil takasının taşları ise kayboldu.

Ballıkaya oturduğum ev, kayınpederim Hüseyin Ercan’a ait olup bahçe duvarının batı yanında bulunan bacanın yanındaki taşın üzerinde iki dize (beyit) var. Bu taşın da başına bir iş gelir düşüncesiyle çok sayıda fotoğrafını çektim. Yakın zamanda da çektiğim fotoğraflarından birini okunması için Malatya Müze Müdürlüğünde Araştırmacı Antropolog Hüseyin Şahin’e gönderdim. Muhammed Emin Çimendağ Hocaya yazıyı okuttu.

Okunuşu:

“Daha iyi padişah Ali evladımız aşiretindendir bu (yapı)

Ta ezelden Ali ile yoğrulmuş dilindendir bu (yapı)”

Anlamı:

Allah'a duacıdır Ali evladının aşiretindendir bu (yapı)

Ezelden beridir Ali'nin sevgisi ve yolu ile yorulmuştur bu (yapı)

Kitabe hakkında yorum:

Kitabe üzerindeki 47 rakamı Yapı numarası ve 205 rakamı ise hicri tarih olup miladi 1790’dır

Bu taş her ne kadar ocak taşı olarak kullanılmış olsa da yıllardır Ballıkaya’da bulunan evde, bir köşede dikkati çekmeden durmuş, dolayısıyla okunmadığından ne yazıldığı da bilinmemiştir.

“Ali evladının aşireti”, “Ezelden Ali ile yorulmuş dil” bu kitabede dinsel bir özellik olduğunu göstermektedir. Ballıkaya'da bulunan Şah İbrahim Veli Ocağı dergâhı olan Karadirek tekkesi ile bağlantısı olduğunu düşünüyorum.

1936 yılında Hekimhan’dan gelen görevliler ve köy öğretmeni Sami Oktay’ın gözetiminde jandarmalarca yıkılan Karadirek Tekkesinin simgesi olan direğinin (Karadirek) köyün batı çıkışında bulunan Şırılak denen yerde yarılarak parçalandığı ve yakıldığı seksenli yıllarda yapmış olduğum derlemelerde kaynak kişilerce anlatıldı. Kaynak kişilerin ses kayıtları da elimde…

Karadirek, 1994 yılından itibaren dördüncü kez yeniden yapıldı.  Üçüncü kez yeniden yapıldığında, ‘Mescidi Şerif'in 3. İnşası-1-5-1957’yazılı kitabe halen eski yerleşim yerinde kapı üzerinde bulunmaktadır.

Acaba 1790 tarihli kitabe tekkenin ikinci yapılışı ile mi ilgilidir?

Elbette ki bu bir öngörü; ancak açıklamalar doğrultusunda ve var olan duruma göre doğruluk olasılığının da yüksek olduğunu düşünüyorum.

Her nerenin ya da neyin kitabesi olursa olsun bu taş, Ballıkaya’da Karadirek’teki mihrap ve 1890 yılında yapılmış olan Ağpuğar Çeşmesi ile birlikte tarihsel yapı özelliğini taşımaktadır.

Babamın Yazdıkları

Babamın Yazdıkları

Babam Hasan Özerol, 31 Ocak 2019 günü Malatya Eğitim ve Araştırma Hastanesi'nde aramızdan ayrıldı.

Nüfus cüzdanına göre 86, kendi anlatımlarına göre 87 ya da 88 yaşında olmalıydı.

Öyle ya da böyle yoksulluğun getirdiği yokluk içinde bir çocukluk ve gençlik dönemi yaşamış, yaşamın zor koşullarında bir yolculuk yapmıştı.

Halk deyimi ile aklı yettiğinden itibaren ekmeğini emeği ile kazanmış, küçük yaşta babasını, babaannesini, iki kardeşini kaybetmenin acısını yaşamın acılarına katmıştı.

Nüfus cüzdanı olmadığından diploma, diploması olmadığından da Köy Enstitüsü sınavına girememesi unutamadığı bir durumdu. Daha doğrusu kimsesizliğinin, yoksulluğunun getirdiği bir sonuçtu. Çocukluk arkadaşı Eski Adalet bakanı Seyfi Oktay beni her gördüğünde, “Babanı, Hasan Ustayı çok seviyorum. O birinci idi, ama sınava giremedi, devam edemedi” diyerek üzüntüsünü dile getirdi.

Evliliği, askerliği, köy yaşamı karın doyurmadığından Adana'ya pamuk ve portakal işçiliğine gidişi, yirmi beş yaşında duvar ustası oluşu, artan nüfusunun geçimini ve geleceğini daha iyi sağlamaya çalışması yaşamının ikinci basamağını oluşturan önemli olaylardı. Altı çocuğunu yetiştirirken karşılaştığı zorlukların üstesinden gelmeyi gelmek için geceli gündüzlü çalıştı. Dayım İbrahim Erol ile sırt sırta verdi yıllarca köy işlerinde.

Eski yazıyor öğrenmiş, kış gecelerinde Cüme'nin oğlu Yusuf'un evinde Syreti Nebi ve Battalgazi kitaplarını okuyan Hüseyin Yıldırım'ı zaman zaman dinlendirirdi. Yani nöbetleşe okurlardı.
Babam ve dayım bağlama çalmayı öğrenmişlerdi, ancak yaşam koşulları nedeniyle devam ettirmediler.

1954-1955 yıllarında askerlik yaparken günlük tutmuş, şiirler yazmış, resimler çizmişti. Daha sonraki yıllarda fazla bir şey yazmamış, doksanlı yıllarda gözlerinde meydana gelen katarakt ve glokom (karasu) rahatsızlıklarının etkisiyle görme duyusunu yitirmek üzereyken ameliyat ettirdik. Sonra görmeye başlayınca sürekli ilaç kullanmaya başladı.

Diğer yandan şiire yoğunlaştı. Geçmişte yaşadığı sorunları, gözlemlerini, köyün güzelliklerini ve doğal yapısını ve benzeri konulardaki duygu ve düşüncelerini şiir ile dile getirdi.

Şiirlerini, Babamın Şiirleri adıyla kızım Gül Özerol’un desteği ile 2009 yılında yayınladım. 2016 yılında askerlik günlüklerini ‘Babamın Askerlik Günlükleri’ adıyla yayınladım.

Anılarını, notlarını, gözlemlerini, gelenek ve göreneklerimizi yazdığı defterdeki bilgileri bilgisayara kaydettim ve 2018 yılı sonlarında kitap bütünlüğünde düzenledim. 20 Aralık 2019 günü rahatsızlanması sonucu hastaneye yattı, 31 Ocak 2019 günü aramızdan ayrıldı, 2 Şubat 2019 günü Ballıkaya da toprağa verdik. Dolayısıyla kitabın bastırma işi de kaldı. Aramızdan ayrılışının ilk yılı anısına 2020 Ocak ayının ortalarında kitabın basımı gerçekleşti. Kitabın giderlerini oğlum Ozan Özerol karşıladı.

Babamın Yazdıkları üç bölümden oluştu.

Birinci bölümde ‘Babamın Yazdıkları’: Kırklı yıllardan itibaren yaşadığı önemli olaylar, gelenek ve görenekler, köy ile ilgili bilgiler ve benzeri konular yer aldı.

İkinci bölümde ‘Babamın Askerlik Günlükleri’: 2016 yılında kitap olarak yayınlamıştım, bu kitaba ekledim.

Üçüncü bölümde ‘Babamın Yeni Şiirleri’: 2009 yılında yayınlanan ‘Babamın Şiirleri’ kitabında yer almayan şiirleri bu bölümde yer aldı.

Ayrıca yerel ve söz deyimleri kapsayan sözlük ile fotoğraflar da bulunuyor.

26 Ocak 2020 tarihinde Sage yayınlarınca basılan kitabı kapağı da dâhil olmak üzere basıma kendim hazırladım.

Babamın Şiirleri ve Babamın Yazdıkları kitaplarımın giderlerini karşılayan kızım Dr. Gül Özerol’a, oğlum Makine Müh. Ozan Özerol’a, çalışmalarımda hep yanımda olan eşim Tamam Özerol’a teşekkür ediyorum. Kapak fotoğrafı için Sayın Kadir İncesu’ya ayrıca teşekkürler…

Babamın 40'lı yıllardan bugüne kadar Ballıkaya kültürüne ışık tutarak yazdıklarını düzenleyerek yayınlamakla onu ve köyümüzün kültürü ile ilgili bir görevimi daha yerine getirdiğimi düşünerek mutluluk duyuyor, aramızdan ayrılışının birinci yılında saygıyla anıyorum.

Ankara, 31 Ocak 2020

Ahmet Hüseyin Gürbüz’ün Uhdesi; Âşıkça

Ahmet Hüseyin Gürbüz’ün Uhdesi; Âşıkça

Ahmet Hüseyin Gürbüz 1974 yılında kurulan Halk Ozanları Kültür Derneği'nin kurucuları arasında yer alan Âşık Ali Gürbüz'ün oğlu, aynı zamanda Âşık Matbaasının sahibi, Matbaacılar Odası ve Matbaacılar Federasyonu başkanıdır. Birkaç yıl önce verdiği bir kararı yakın zamanda yeniden gündeme getirdi ve de gerçekleştirdi. Halk ozanları ile ilgili bir dergi çıkarmaya başladı
Ahmet Hüseyin Gürbüz, Âşıkça adıyla aylık olarak Aralık 2019’dan itibaren yayınlanmaya başlayan derginin sahibi ve yazı işleri müdürü.
‘Kültür Sanat Edebiyat’ alt başlığını taşıyan derginin kapağı Âşık Veysel'in Doğumunun 125. Yılı anısına düzenlenmiş.
Yayın Kurulu: Prof. Dr. Hayrettin İvgin, Metin Turan, Songül Dündar, Süleyman Özerol, Kamber Nar ve Bahattin Turan.
Danışma Kurulu: Selahattin Dündar, Atilla Güvenç ve Halil Gürkan.
Derginin tasarımı Erol Sili tarafından yapılıyor ve Âşık Matbaasında basılıyor.
Halk ozanlarının sesi olmaya aday olan derginin yönetimi ile ilgili iletişim kurmak isteyenler için adresi:
Âşık Matbaası: İvedik OSB Matbaacılar Sitesi 1516, 1 Sokak, No: 17, Yenimahalle-Ankara, Telefon: 0312 395 57 42
Elektronik iletişim: asikcadergi@gmail.com
Ahmet Hüseyin Gürbüz, ilk sayının önsözünde, ‘İçimdeki Uhde’ başlığını kullanmış. Gürbüz, pek çok kez bir araya geldiğimizde de dile getirmişti uhdesini.
“İçimdeki uhde; 45 yıl aklından çıkmayan, kısa süreli yaşayan ‘Halk Ozanlarının Sesi’ dergisini bir şekilde hayata geçirmekti. Âşıkça dergisini yayımlayarak içimdeki bu ukdeyi yerine getirmiş oluyorum.”
Dergi tamamen renkli olup, 40 sayfa 24 x 34 cm boyutunda.
Bakalım içeriğinde neler var?
Ali Gürbüz: Ne Güzel (Şiir)
Nail Tan; Doğumunun 125. Yılında Türk Edebiyatında Âşık Veysel
Pro. Dr. Hayrettin İvgin: Halk Şiirinde Gelenekler
Bahattin Turan: Dost Elinden
Esen Aşçı: Türküler (Şiir)
Songül Dündar: Malakanlar Kars'ın Solan Gülleri
Selahattin Dündar: Malakanlar (Şiir)
İrfan Ünver Nasrattınoğlu: Ozan ve Şair Sözcükleri Üzerine
Âşık Sefil Selimi: Diken Varken (Şiir)
Evrim Kuram: Bir Sessiz Kuşak Hikâyesi/Halk Ozanı Ali Gürbüz
Selahattin Dündar: Âşıkların ve Ozanların Toplumdaki Rolü
İbrahim Ergin: Halk Müziğinin Tarihsel Sürecinden Koparak Yozlaşması ve Aktörleri
Ahmet Mortaş: Çağdaş Ozan (Âşık)
Ozan Sırhami: Erenler (Şiir)
Mustafa Sayılır: Ozan Varmış (Şiir)
Abdurrahim Karakoç: Anadolu Sevgisi (Şiir)
Kamber Nar: Halk Ozanları Kültür Derneği (Ozan Der) Kuruluş Öyküsü
Muhlis Denizer: Sırt Sırta Vermiş Yaslanır Durur (Şiir)
Doç. Dr. Sadık Yöndem-Necdet Kurt: Halk Ozanlarının Eserlerinin Anadolu Halkının Günlük Yaşantısı Üzerine Etkileri
Paşa Susanoğlu: Dağlar (Şiir)
Kitap Dükkânı: Kitap Kapakları
Metin Turan: Gelenekten Geleceğe Anadolu Halk Şiirleri
Süleyman Özerol: Yemenli Abidin/Yaşamı ve Şiirlerinden Örnekler
Âşık Selahattin Dündar'ın 60 Sanat Yılı Kutlama Etkinliği Anlamlıydı
Halk Ozanı Kaplanı İle Ali Ekber Eren Kutsal Evcimen Konseri Sorgun ve Bolu'da Yapıldı
Hanefi Işık: Âşıkça Çıkarken
Zülfikar Yılmaz: Güvercin (Şiir)
Arka kapakta Hasan Kaplan: Yürüyorum Dikenlerin Üstünde
Dergide şiiri yer almış olan şairlerin yaşam öykülerinden de kısaca söz edilmiş…